Fai uns días a raiz de todo o traxín que montou o, todavia non asegurado, veto por parte das autoridades, a o Gran Galego e Teólogo, Andrés Torres Queiruga, falando co meu amigo sobre a fe como don, decíame que él admitía o don no arte, pero non na fe, (Como si nona tivéramos que estala exercitando as 24 horas do día tendo que fiarnos dende un cafe que nos din que é café ata o que nos contan e ofrecen diariamente os políticos).E si temos que exercitala é que un chisquiño dese don debemos telo todos. Tamén é verdade que dín que nos os galegos debemos tela en pequena dosis por aquelo de que nos teñen o resto dos mortais, por moi desconfíados, pero eso demostra que a fe aina
Pois aproveitando a coyuntua, fago miñas estas verbas que en defensa da sua teolxia leín:
” Ensinounos a desprendernos da palla, visións en moitos casos cheas de superticións e maxia, coas que medramos e que están na base de boa parte do ateísmo actual. Descubriunos un Deus cercano que fai homes ceibos, fronte a moitos poderes solapados. Os seus escritos rezuman optimismo e FE nun Deus que é AMOR en acto. Ensinounos a pensar nun Deus coma un Pai non coma un xuiz sicópata ansioso de sangue.
E por riba, tivo a orixinalidade de facer filosofía e teoloxía en galego e dende Galicia. Aprendín con él a vivir dende os presupostos dunha fe razoada e razoable que fai irmáns en liberdade”